Microteaching training

Een deel van mijn werk bestaat uit het trainen van leerkrachten van de basisscholen in de omgeving. Vorig jaar zijn we begonnen om één van de College-vakken meer practisch te maken. Microteaching is een vak waarbij de studenten in groepen van 10 een klein stukje les voorbereiden, het gezamelijk oefenen en dan presenteren voor de docent. De docent heeft meestal zo’n 250 tot 700 studenten om te beoordelen in 2 weken tijd dus erg veel tijd is er niet.
In januari hebben we van 20 scholen in de omgeving 3 leerkrachten getraind om de studenten te begeleiden ipv door de docenten van de college. Toen mijn collega in februari naar een andere college ging bleef er niemand over die wist hoe het programma werkte. Ik heb inmiddels een andere collega die ook erg enthousiast is en vorige week hebben we een herhalingstrainig gedaan voor de leerkrachten van vorig jaar en een nieuwe training voor nieuwe leekrachten want we dachten dat 3 per school in de toekomst wel eens te weinig zou kunnen zijn. Verder worden leerkrachten erg makkelijk overgeplaatst en voor je het weet ben je 2 van je supervisors kwijt.
Heel leuk om te zien was het verschil tussen de vorig jaar getrainde groep en de nieuwe. De oude groep had duidelijk een aantal vaardigheden leren beheersen na de training van vorig jaar. Zo konden ze de formulieren van de studenten vrij snel invullen en zagen ze beter of een les goed gedaan werd of niet en welk onderdeel er verbeterd kon worden.
In de training van dit jaar zijn we wat meer de diepte in gegaan. ’s Morgens vooral veel theorie over verschillende vaardigheden. De studenten kiezen een vaardigheid om hun les aan op te hangen zoals: orde en discipline, les introductie, gebruik van het schoolbord, uitleg geven. Het zijn vaardigheden die iemand als ze goed beheersd worden tot een goede leerkracht maken. Het blijkt dat het hier nogal aan die vaardigheden ontbreekt want we hadden alle leerkrachten gevraagd om ook zo’n klein lesje voortebereiden zodat we ’s middags vooral practisch aan de gang konden in kleinere groepen. De lessen zijn vooral rond leerkracht gesitueerd en weinig rond het kind. Als ze vragen stellen blijft het erg leerkracht centraal terwijl zij al vinden dat ze de kinderen er bij betrekken. Een iets creatievere oplossing zie je bijna niet, terwijl een klein lesje toch ideaal is om iets uit te proberen. Wel staat iedereen erg open voor nieuwe ideeen en vinden ze het geen enkel probleem als je opmerkingen over de les maakt. In NL zou dat wel anders zijn, daar zijn de meeste leerkrachten zenuwachtig als ze zo’n lesje voor anderen zouden moeten laten zien.
Voor de nieuwe groep was de training een herhaling van vorig jaar. Voor mijn collega erg belangrijk want als deze training opnieuw gedaan moet worden weet hij tenminste wat er gedaan moet worden.Na mijn ervaring van vorig jaar (een collega die ineens vertrekt) leek het me ook handig om meer mensen bij he programma te betrekken, ook dat is goed gelukt. We hebben de training met 3 collega’s gedaan dus het ziet er naar uit dat wat er ook gebeurt het programma wel door zal gaan.
We hebben dit programma opgezet voor de studenten die studeren voor leerkracht basisonderwijs maar we hebben ook nog studenten die voor het voortgezet onderwijs bezig zijn. We zitten nu in de fase om te bekijken of we het programma uit kunnen breiden naar de scholen voor voortgezet onderwijs. Dat ligt wat lastiger omdat het om veel meer studenten gaat (400 voor basis t.o.v. 1200 voor voortgezet) We zouden dan veel docenten uit het voortgezet onderwijs moeten trainen terwijl er veel minder scholen zijn, die zijn dan weer wel veel groter dan de basisscholen. Met de basisscholen hadden we al goede contacten en die hebben we nog niet zo veel met het voortgezet onderwijs. Maar dat is allemaal geen reden om niet te gaan bekijken of het het zou kunnen lukken. Mijn collega ziet het wel zitten en dat is het meest belangrijke want als ik in maart vertrek zal hij het toch moeten gaan doen.

Akwai aiki, so sai so sai (er is veel werk)