Kleuter workshop dag 2

De deelnemers waren zo enthousiast dat ze echt persé een tweede dag wilde. Er zouden 24 van de 30 deelnemers terugkomen. Vooral de aanwezige directeuren hadden al andere afspraken. Ik was al blij dat ze er voor één dag bijwaren want nu maken de kleuterleerkrachten meer kans als ze iets willen veranderen.
Monique en ik dus snel naar huis en hoewel al totaal versleten van dag één voorbereiden voor dag twee. We wilden ons nu meer focussen op rekenen en schrijven. Heel zielig als je hier kinderen het alfabet ziet schrijven. Ze kunnen het niet lezen en krabbelen maar wat na. Ruimte voor verbetering dus.
We begonnen dag twee met elke deelnemer een letter van het alfabet te geven en ze een kleine activiteit te laten doen om die letter te introduceren. Dan zie je de oude gewoontes zo weer terug komen. De leerkracht doet al het praatwerk en de kinderen mogen af en toe wat herhalen. Gelukkig waren er ook een aantal die de boodschap de dag ervoor wel hadden opgepikt om de kinderen meer het werk te laten doen en de leerkracht vooral vragen te laten stellen. Dit kostte veel meer tijd dan gepland en dus lieten we rekenen na overleg met de deelnemers vervallen. Wel hadden we veel op papier en daar kunnen ze zelf mee aan de slag.
Het onderdeel rijmpjes en versjes was een doorslaand succes. Nigerianen zijn niet zo verlegen om in het midden van een kring te gaan staan en een versje te zingen of een rijmpje op te zeggen. Zo hadden we binnen een half uur een dansende groep en 20 rijmpjes op papier, die na uittypen zo met iedereen mee konden.
’s Middags hebben we ze leermaterialen laten maken van karton. Ik kon via mijn buurman die op de printafdeling werkt, stroken karton krijgen in 2 of 3 kleuren en met de snijmachine hadden we zo de exacte afmetingen voor oa: memory, lotto en domino.
Een altijd terugkerend fenomeen is de certificaten; Nigerianen zijn er dol op. Als je ze vergeet is volgens hen de workshop een grote flop. Met dezelfde buurman had ik net als de vorige keren weer een mooi ontwerpje gemaakt en met een beetje gekleurd papier (uit NL) heb je dan een leuk certificaat. Het uitreiken vind ik altijd lastig. Zij willen graag dat ik het doe maar ik heb veel moeite, hoewel het beter gaat nu, met het uitspreken van de namen. Verder kan ik een stapel papieren niet met mijn linkerhand vasthouden ( voor niet wetende, ik ben linkshandig) en er dan elke keer één afpakken met rechts. Gegarandeerd dat dan de hele stapel een keer op de grond ligt. Hier is het echter onbeleefd om iets met links aan te geven. Gelukkig kennen de meeste deelnemers mij nu wel en ook leg ik het elke keer uit, dan blijkt het toch niet zo’n groot probleem te zijn. Het is ook altijd een goed aanknopingspunt om voor linkshandige kinderen te pleiten.

En zo kwam er een eind aan twee enorm drukke maar veel voldoening gevende dagen. Het laat mij achter met een goed gevoel over het geven van workshops want dit waren mijn laatste workshops voordat ik naar NL vertrek.

Malami suna aiki so sai (de leerkrachten werken hard)