voorbereidingen

Tussen de bedrijven door ben ik aan het inpakken om op reis te gaan. Mijn voorbereidingen halen het niet bij dat wat Jenny en Karin allemaal doen en al gedaan hebben. Ik heb me een beetje ingelezen maar ben bang dat ik vooral op hun kennis ga leunen of me onderweg bijlees, want als het goed is heeft Karin alle betreffende bladzijden uit de Lonely Planet en de Rough Guide gecopieerd. Verder hebben zij ook alle visa zaken geregeld. Dachten we dat we er 2 hadden bleek het visum voor Niger al ingegaan en maar een maand geldig te zijn en dat terwijl we nog niet eens weg waren. Gelukkig kon Jenny dat deze week nog regelen en ik hoorde dat we een nieuw visum hebben gekregen. De bladzijden in mijn paspoort beginnen op deze manier echter wel een beetje vol te raken.
Verder hebben Jenny en Karin ook allerhande constructies bedacht voor overnachten. Volgens hen is het het goed mogelijk dat we op een dak van een hotel kunnen slapen maar dan kun je geen muskietennet ophangen. Met paraplu’s moet dat dan wel lukken en met wat plastic liggen we in geval van regen ook nog droog. Ik moet het allemaal nog zien. Voorlopig neem ik nog even geen paraplu mee, volgens mij is die snel genoeg gekocht als het systeem blijkt te werken. Een piepdun piepschuimmatje moet ons iets comfortabeler laten liggen dan direct op de grond.

Ze hadden me beloofd de hele constructie het afgelopen weekend te showen maar het was een beetje te druk. We vierden met een flink aantal VSO’ers Karins afscheid. Karin en Jenny hadden een leuk diner in elkaar gezet voor de vrijdagavond en met de cake voor Simons verjaardag was het geheel af. Karin had het huis boven haar, dat leeg staat, kunnen regelen en zo konden we met 16 man in hetzelfde pand overnachten.
Zaterdag hebben we de Egon mountians beklommen. Met 10 man op 10 brommertjes moet voor de lokale bevolking een bezienswaardigheid geweest zijn. Heel bijzonder was de kleur van het gras, heel licht groen. Verder was het een stevige klim en na 11/2 uur hield ongeveer de helft het om alerlei redenen voor gezien. We lunchten samen en daarna splitsten we de groep in tweeen. De ene helft ging nog heldhaftig een stukje hoger en de andere helft ging op het gemak terug.
Zondagochtend werden we stevig aan het werk gezet in groepen. Er moest natuurlijk het een en ander schoongemaakt worden, een aantal wilden de provost begroeten en Karin wilde wat uitnodigingen versturen maar die moesten eerst gekleurd worden. Ik heb me met het kleuren bezig gehouden, dat vond ik het leukste om te doen. Zoals wij dat zo goed kunnen regelen hadden we al snel een soort lopende band opgezet en met een uurtje hadden we 100 dingen gekleurd. Voor mij betekende dat tevens het einde want er moet altijd nog een flink aantal uren gereisd worden.

Voordat we zondag op reis gaan vier ik eerst nog Roselyn Yakses verjaardag in Jos. Als het goed is zijn de voorbereidingen al begonnen. Ze heeft mij gevraagd wat spelletjes te bedenken dus we zullen zeker een hoop gein hebben. Bij haar ouders in huis is het altijd druk en nu de jongens vakantie hebben, verblijven die ook in Jos. Een feest dus van jong tot oud.

Mrs Yakse tana da ranar haihuwa (mrs Yakse is jarig)