Helemaal terug

Hoewel het heerlijk is om weer terug te zijn begonnen ook de eerste dingen me alweer tegen te staan. Een kenmerkend iets is dat dingen kapot gaan zonder duidelijke reden en dat andere dingen heel veel tijd kosten.

Zoals vandaag mijn deurslot. Ja, voor de volhardende lezers, alweer! De laatste keer was nadat ik mijn ouders en oom en tante had weg gebracht dus nog niet zolang geleden. De timmerman is er mee bezig, niet dat ik hem zie overigens. Eerst moet hij gehaald worden uit het dorp, hij komt dan alleen maar kijken. Nu is hij terug naar Pankshin om een nieuw slot te kopen hoewel ik gevraagd had er één mee te nemen want dat scheelt even een ritje op en neer en dus wat kosten die op mijn verhaald worden natuurlijk. Verder is door het forceren van het slot het hout van het kozijn kapot gegaan dus daar zal ook iets mee moeten want nu kan een deel niet bevestigd worden. Het begint nu donker te worden en de deur kan niet eens dicht dus maar hopen dat de beste man die met N1000 (6 euro) weg is vandaag nog terugkomt anders heb ik voor vannacht toch een klein probleem.

Iets wat veel tijd kostte deze week was het vinden van een examenrooster. Ik had hem wel maar toen werd er weer gestaakt en veranderde alles weer. Ik zou denken als ik dan op een kantoor kom waar één van de hoogste mensen van een afdeling zitten ik dat daar zou moeten kunnen vinden, maar nee hoor. Op de andere plek die ik kon verzinnen was niemand aanwezig dus heb ik het zoeken die dag maar gestaakt. Vandaag naar de examencommissie gegaan -toch een logische plek nietwaar- en na een beetje wachten konden ze me er zowaar aan helpen.

Ondertussen proberen studenten me te bereiken want ik moet ze hun reiskosten terug betalen. Goed om te zien wie een rooster kunnen lezen en volgen. De meesten lukt het wel maar er zitten een paar zeer volhardende tussen. Zo komt er iemand die zegt dat ik er niet was. Dan vraag ik wanneer hij kwam want ik was er op de aangegeven tijd wel. O ja, ongeveer 2 uur later zegt hij dan. En ik had nog wel zo op het papier gezet dat het Europese tijd en niet Afrikaanse tijd was. Een ander excuus is dat ze op dat tijdstip een examen hadden, wat niet waar is want ik heb alle roosters gecheckt. Dat valt ze altijd een beetje hard dat ik alles gecontroleerd heb en dat ze er met een beetje draaien niet uitkomen. Uiteindelijk is dan meestal het enige wat ze nog weten te zeggen: Sorry ma!

Verder van het weekend naar Akwanga geweest wat een ritje van 3 uur is en wat ik deze keer in 4 uur voor elkaar kreeg met het openbaar vervoer, niet gek dus. In Akwanga zitten Jenny en Karin. Karin heft net als ik verlengd maar haar tijd zit er nu bijna op en dit was het enige weekend dat we allemaal vrij hadden om een beetje bij te kletsen. Dat bijkletsen ging voor een groot deel over onze nieuwste reisplannen. Het zie er naar uit dat we naar Mali en Burkina Faso gaan. In Mali willen we naar Timbuktu dus dat is na deze reis nooit meer een verre onbereikbare, onbekende plek. Het belangrijkste voor mij was het regelen van vrije dagen. Ik was daar niet zo zeker van omdat ik net uit NL terug ben maar na een gesprek met de Provost gaat het waarschijnlijk wel lukken. Ik moet de aanvraag een beetje handig inkleden en dan komt de toestemming er wel.
In het weekend heb ik alle formulieren ingevuld om de visa aan te vragen. Dat zijn er nogal wat, Niger, Burkina Faso en Mali. Elk land heeft zijn eigen soort formulieren en die zijn niet altijd even simpel. Zo moet je met allerlei informatie op de proppen komen die je normaliter niet hebt, zoals een contactpersoon in het land van bestemming. We hebben maar wat verzonnen en voor Kameroen hebben we gezien dat dat prima werkt, bureaucratie om niets dus. Als het goed is heeft Karin vandaag alle papieren, foto’s en paspoorten in Abuja bij de Nigerse Ambassade afgegeven en zo moeten ze elke week een stapje verder zodat we eind juli weg kunnen.
We moesten wat pasfoto’s bij laten maken en toen hebben we er ook maar één van ons drieen gemaakt die voor Nigeriaanse begrippen erg goed was omdat hij digitaal gemaakt werd.
Op zaterdag kreeg Karin bezoek van een Fulani familie die kwamen lunchen. Erg leuk en vooral het vertrek waarbij ze met 5 personen op een brommer zaten. Ongelofelijk dat je daar je familie aan wilt/durft bloot te stellen.

En zo ben ik weer echt terug met alles erop en eraan.

Kun tafiya a moto (zij reizen op een brommer)