uitrusten

De kortste route naar huis werkte goed. Ik hoorde vandaag van alle problemen die een medereisgenoot had via de route die we hadden willen nemen, ik ben erg blij dat ons dat bespaard is gebleven.
Wij hadden enkel wat aparte vervoersmiddelen maar dat was alles. Zo hadden we een bestelbusje waar aan de zijkant wat ramen ingezet waren en langs de kanten wat bankjes. En zo kun je dan volgens hen prima 5 uur reizen. Als je toch al een beetje misselijk bent is dat niet bevordelijk. De omgeving maakte echter veel goed. We reden terug dwars door de Dogon Country en we zagen een aantal plekken waar we ook gelopen hadden.
Er waren een aantal stukken waar we een redelijk goede bus hadden ware het niet dat in plaats van 4 stoelen op een rij ze er hier 5 hebben, een beetje te smal dus en volgens mij ook meer rijen dan wij gewend zijn want mijn knieen zaten klem tegen de stoel voor mij. Bussen houden zich ook wat meer aan een tijdschema. Zo gaat een bus die 's morgens om 4 uur moet vertrekken om 4.15 uur weg, niet gek toch behalve dat je dus wel om 2 uur op moet om die bus te halen. De dag is dan wel lekker lang.
We hadden ook een lang traject (Ouaga- Niamey 8- 12 uur) met een kleiner busje net zoals in Nigeria. Het duurde 4 uur voor we vertrokken. Je zou dan denken dat iedereen naar de plek van bestemming wil maar niets is minder waar. Onderweg worden allerlei pauzes ingelast. Zo moet er natuurlijk gegeten worden, geen probleem. Maar als we dan na een uur weer stoppen omdat de moslims moeten bidden vraag ik me toch af waarom dat niet in een keer kan. Dan nemen we zo af en toe ook nog een extra passagier mee, leuk voor de chauffeur maar niet voor ons zeker als diezelfde passagier maar voor 15 min mee gaat en we dus weer moeten stoppen. Schiet niet echt op en zo duurde onze reis dus 12 uur terwijl we van de heenweg wisten dat het ook in 8 uur kan.

De grensovergangen zijn een fenomeen op zich. Dat werd niet makkelijker gemaakt door het feit dat ik aan het begin van de vakantie beroofd was en en nu verder reisde met een liassez-passez. Maar daar stonden natuurlijk geen visa in. De NL ambassade had gelukkig wel een mooie brief met veel stempels geschreven en tesamen met de aangiftepapieren ging het redelijk. De ergste overgang was naar Nigeria, waar ik nu juist op iets meer medewerking had gerekend. Je moet sowieso 7 formulieren invullen. Een gewone dat je het land inkomt, een formulier voor toeristen maar ja dat zijn we niet. Toch maar invullen, beetje lastig want niet alle info is correct. Een formulier voor de douane, wat je allemaal meeneemt. Ze geloven je niet als je zegt dat je geen camera hebt, ja die was gestolen! Dan via de gezondheidsdienst (weer zoiets om mensen onzinnig bezig te houden). Mijn vaccinatiepaspoort was ook gestolen dus bewijs maar eens dat je alle vaccinaties hebt. Hier kwamen de vrouwelijke tranen goed van pas. De man was duidelijk uit op een kleine tegemoetkoming in de kosten zullen we maar zeggen. Maar ik was al dat gedoe zo zat en zeker niet van plan ook maar iets meer te betalen dan strikt noodzakelijk. Dus een paar tranen verder mocht ik toch het land in.

In Abuja dus maar langs de ambassade om een nieuw paspoort aan te vragen. Bij VSO langs om geld op te halen en de volgende stappen te regelen voor een nieuw visum. Langs de British Clinic om mijn gezondheid te checken en dan eindelijk terug naar Pankshin. Gelukkig zijn er nog geen studenten en ik heb dus alle tijd om te bekomen van een welbewogen reis.

Huta da gayia (rust uit van de vermoeidheid)