Familieverbanden
Door: Irma
Blijf op de hoogte en volg Irma
20 September 2006 | Nigeria, Pankshin
Elke keer denk ik dat ik de familieverbanden hier begin door te krijgen en dan leer ik er toch weer iets bij.
Familie is hier veel belangrijker dan in NL. Er is veel respect voor de ouders en kinderen moeten vooral niet te lastig zijn, iets dat ze ook niet vaak zijn moet ik zeggen. Kinderen doen veel kleine tot grote klusjes in huis, dat hangt af van hun leeftijd. Zo moeten mijn kleine buurjongetjes de mobiele telefoons aanreiken als ze afgaan of de borden naar de keuken brengen als iemand uitgegeten is. Ik maak daar ook dankbaar gebruik van als ze in mijn huis zijn. De grotere jongens maken elke dag de auto schoon en de grote meiden nemen een groot deel van het huishouden op zich. Ik heb ze wel eens gevraagd hoe ze dat vinden want ik weet dat ik daar geen zin in zou hebben. (de stand ‘zin’ zit er overigens niet op) Niemand vindt het vervelend, althans dat zeggen ze mij en ouders hebben het standpunt dat door ze die dingen te laten doen ze laten zien dat ze om hun kinderen geven. Verder leren ze natuurlijk al wel lekker vroeg hoe dingen gedaan moeten worden. Bij de Yakse’s (mijn buren) is het ook onbegonnen werk dat Roselyn (de moeder) alles doet. Ze werkt full time (part time hebben ze hier nog niet uitgevonden) en er leven bijna altijd wel zo’n 8 ‘kinderen’ in de leeftijd van 5 t/m 25 in huis, de samenstelling is elke dag weer anders. Ik vind het er erg stil als er maar een stuk of 4 zijn!
Die kinderen zijn niet allemaal van henzelf een deel is nichtjes en neefjes maar dat maakt hier niet uit, alles wordt broer en zus genoemd. Daarnaast kan er ook nog een oom, tante, broer of zus of verder aanverwante familie aan komen waaien. Dat gaat geheel ongevraagd en je hoort voor ze te zorgen zolang als ze er zijn. Zo kregen de ouders van Roselyn ineens een heel gezin op bezoek. De vader was overleden en nu moest de familie maar voor ze zorgen. Ze hadden alleen niet de goede regels gehanteerd. Allereerst horen ze nl. naar de vader of oudste broer te gaan (van de overleden vader) en Roselyn’s moeder is de oudste zus dus zeker niet degene waar ze heen horen te gaan. Na een paar dagen mocht het gezin weer inpakken en op naar Kaduna (4 uur reizen) om de oudste broer te zien. Ik weet overigens niet hoe dit verder is afgelopen.
Het gaat dus zover dat toen de oudste broer van mr. Yakse overleed, hij de zorg voor de drie achtergebleven vrouwen en 10 kinderen op zich ‘moest’ nemen. Tot zover je eigen familie planning!!! Ik vind dat iets onvoorstelbaars omdat hij geen enkel zeggenschap heeft in de hoeveelheid vrouwen en kinderen van zijn broer maar wel uiteindelijk de verantwoordelijkheid er voor moet dragen. Ook al is hij er niet blij mee, hij doet het wel, dat vind ik echt bewonderenswaardig.
Als een vrouw trouwt, verandert ze van familie, ze gaat naar de familie van haar man. Vandaar ook dat bovengenoemde vrouw naar de familie van haar man ging. Dat houdt ook in dat ze van stam kan veranderen, iets dat ik heel vreemd vind want het is hier vaak een issue van welke stam je komt. Een getrouwde vrouw is dan ineens een autochtoon van haar man’s stam, b.v als ik hier zou trouwen ben ik ineens van origine Nigeriaans, nou ik dacht het niet dus.
Ik dacht dus dat de familie van de vrouw daardoor minder belangrijk was geworden maar wat schetst mijn verbazing vorige week, niets is minder waar. Een hele belangrijke plaats wordt ingenomen door de broers van de vrouw. Haar kinderen kunnen alles aan hem/hen vragen. Zelfs als hij komt te overlijden dan gaat die taak over op zijn oudste zoon. Ik leerde dit op de begrafenis van Roselyn’s oom. Zij met haar zus waren daar heel erg van ondersteboven, meer dan ik verwacht had tot ze me de rol van de ooms uitlegde. Zijn oudste zoon woont bij Roselyn in huis en zou nu in theorie zijn vaders rol over moeten nemen maar dat lijkt me onwaarschijnlijk omdat hij net 20 is.
Maar ook in Nigeria veranderen dingen. Het basisidee van zorgen voor elkaar en het overleven van de familie/stam is een goed idee maar zoals in elk systeem bestaan er profiteurs. Niet iedereen is meer gelukkig met al deze regels en vooral de financiele implicaties. In de grote steden is er dus al een verschuiving aan de gang waarbij iedereen toch wat meer op zichzelf aangewezen is.
De familie is dus een beetje gecompliceerder dan ik aanvankelijk dacht.
Shi ke nan (zo is het)
Familie is hier veel belangrijker dan in NL. Er is veel respect voor de ouders en kinderen moeten vooral niet te lastig zijn, iets dat ze ook niet vaak zijn moet ik zeggen. Kinderen doen veel kleine tot grote klusjes in huis, dat hangt af van hun leeftijd. Zo moeten mijn kleine buurjongetjes de mobiele telefoons aanreiken als ze afgaan of de borden naar de keuken brengen als iemand uitgegeten is. Ik maak daar ook dankbaar gebruik van als ze in mijn huis zijn. De grotere jongens maken elke dag de auto schoon en de grote meiden nemen een groot deel van het huishouden op zich. Ik heb ze wel eens gevraagd hoe ze dat vinden want ik weet dat ik daar geen zin in zou hebben. (de stand ‘zin’ zit er overigens niet op) Niemand vindt het vervelend, althans dat zeggen ze mij en ouders hebben het standpunt dat door ze die dingen te laten doen ze laten zien dat ze om hun kinderen geven. Verder leren ze natuurlijk al wel lekker vroeg hoe dingen gedaan moeten worden. Bij de Yakse’s (mijn buren) is het ook onbegonnen werk dat Roselyn (de moeder) alles doet. Ze werkt full time (part time hebben ze hier nog niet uitgevonden) en er leven bijna altijd wel zo’n 8 ‘kinderen’ in de leeftijd van 5 t/m 25 in huis, de samenstelling is elke dag weer anders. Ik vind het er erg stil als er maar een stuk of 4 zijn!
Die kinderen zijn niet allemaal van henzelf een deel is nichtjes en neefjes maar dat maakt hier niet uit, alles wordt broer en zus genoemd. Daarnaast kan er ook nog een oom, tante, broer of zus of verder aanverwante familie aan komen waaien. Dat gaat geheel ongevraagd en je hoort voor ze te zorgen zolang als ze er zijn. Zo kregen de ouders van Roselyn ineens een heel gezin op bezoek. De vader was overleden en nu moest de familie maar voor ze zorgen. Ze hadden alleen niet de goede regels gehanteerd. Allereerst horen ze nl. naar de vader of oudste broer te gaan (van de overleden vader) en Roselyn’s moeder is de oudste zus dus zeker niet degene waar ze heen horen te gaan. Na een paar dagen mocht het gezin weer inpakken en op naar Kaduna (4 uur reizen) om de oudste broer te zien. Ik weet overigens niet hoe dit verder is afgelopen.
Het gaat dus zover dat toen de oudste broer van mr. Yakse overleed, hij de zorg voor de drie achtergebleven vrouwen en 10 kinderen op zich ‘moest’ nemen. Tot zover je eigen familie planning!!! Ik vind dat iets onvoorstelbaars omdat hij geen enkel zeggenschap heeft in de hoeveelheid vrouwen en kinderen van zijn broer maar wel uiteindelijk de verantwoordelijkheid er voor moet dragen. Ook al is hij er niet blij mee, hij doet het wel, dat vind ik echt bewonderenswaardig.
Als een vrouw trouwt, verandert ze van familie, ze gaat naar de familie van haar man. Vandaar ook dat bovengenoemde vrouw naar de familie van haar man ging. Dat houdt ook in dat ze van stam kan veranderen, iets dat ik heel vreemd vind want het is hier vaak een issue van welke stam je komt. Een getrouwde vrouw is dan ineens een autochtoon van haar man’s stam, b.v als ik hier zou trouwen ben ik ineens van origine Nigeriaans, nou ik dacht het niet dus.
Ik dacht dus dat de familie van de vrouw daardoor minder belangrijk was geworden maar wat schetst mijn verbazing vorige week, niets is minder waar. Een hele belangrijke plaats wordt ingenomen door de broers van de vrouw. Haar kinderen kunnen alles aan hem/hen vragen. Zelfs als hij komt te overlijden dan gaat die taak over op zijn oudste zoon. Ik leerde dit op de begrafenis van Roselyn’s oom. Zij met haar zus waren daar heel erg van ondersteboven, meer dan ik verwacht had tot ze me de rol van de ooms uitlegde. Zijn oudste zoon woont bij Roselyn in huis en zou nu in theorie zijn vaders rol over moeten nemen maar dat lijkt me onwaarschijnlijk omdat hij net 20 is.
Maar ook in Nigeria veranderen dingen. Het basisidee van zorgen voor elkaar en het overleven van de familie/stam is een goed idee maar zoals in elk systeem bestaan er profiteurs. Niet iedereen is meer gelukkig met al deze regels en vooral de financiele implicaties. In de grote steden is er dus al een verschuiving aan de gang waarbij iedereen toch wat meer op zichzelf aangewezen is.
De familie is dus een beetje gecompliceerder dan ik aanvankelijk dacht.
Shi ke nan (zo is het)
-
21 September 2006 - 11:42
Femi:
Barika! Ik kwam op je site per toeval. Ik was op zoek naar wat actuele info voor mijn hobby project - www.afrikalinks.nl En wat ben ik blij om je verhalen over Pankshin te lezen. Ik ben zelf van Nigeriaanse komaf en woon sinds en jaar of 12 in NL. Ik heb ook enige affiniteit met Plateau State en in het bijzonder Pankshin en Shendam. Ik heb namelijk mijn NYSC dienst in het dorpje Shimankar gehad. Ik vind het komisch dat een Nederlandse nu daar zit terwijl ik een Nigeriaan (uit Lagos) nu in Rotterdam zit!
Ik zal je weblog in elk geval dit weekend toevoegen aan www.afrikalinks.nl in de rubrieken (Reisverhalen & Reisfoto's)
-
21 September 2006 - 12:35
Irma:
Leuk om te horen. Ik ben één keer in Shimankar geweest. Ik kom zelf uit de buurt van Rotterdam.
Ik had het wel prettig gevonden als je eerst had gevraagd of je mijn pagina mag linken voordat je zoiets doet. -
22 September 2006 - 09:58
Nadine Van Leeuwen:
Hoi Irma,
Als oudste krijg je wel veel verantwoordelijkheid op je bordje, wanneer er een familielid overlijdt. En je moet er maar de ruimte voor hebben in je huis! Om over de financiën maar niet te spreken.
Hoe is het met Molly?
Hier is alles goed. Er moet veel worden gesnoeid, naast ander onderhoud en ik ben druk met reageren op vacatures. School heb ik gedag gezegd. hoor je nog wel van..
Veel plezier met je werk! Liefs, Nadine
-
22 September 2006 - 10:56
Femi:
Sorry dat ik dit zonder je toestemming vooraf heb gedaan. Er staat hier nergens een emailadres waar ik dit had kunnen vragen. Ik zal de links voorlopig op inactief zetten. Mocht je de links op Afrikalinks terug wil zien, kun je dat doen via het knopje 'link aanmelden' op www.afrikalinks.nl Nogmaals, mijn welgemeende excuus dat ik dit heb gedaan. De intentie was echter goed. -
22 September 2006 - 13:09
Irma:
Je kunt de link wel activeren maar gewoon uit beleefheid hoor ik dit soort dingen graag vooraf in plaats als verrassing. Je moet in Europa/NL toch over privacy gehoord hebben ;-) -
05 Oktober 2006 - 13:27
Linda Van VSO:
Hoi Irma,
We zijn bezig met een campagne ('Stuur Jan' genaamd) om meer aandacht voor ons werk te krijgen en meer 'Jannen' zoals jij te kunnen sturen. Afgelopen maandag hebben we Minister van Ardenne in Den Haag vertrekkende VSO'er Tjeerd Wits laten inpakken in een levensgrote doos. Daarna heeft ze Tjeerd en zeven andere dozen met VSO'ers meegegeven aan de postbode. De actie was een succes en kreeg landelijk aandacht in de media. Om die aandacht van het publiek vast te houden zou het heel erg helpen als je een Stuur Jan banner op je website zou willen plaatsen! Maar om je de banners te kunnen mailen heb ik wel je mailadres nodig (is trouwens sowieso wel handig, kan ik je ook mijn VSO mailbrieven sturen).
Groeten en alvast bedankt!!
Linda Blankenstein
VSO Nederland
Medewerker Communicatie
l.blankenstein@vso.nl -
11 Oktober 2006 - 17:31
Martine:
Hoi Irma,heb eindelijk mail!! Jippie...leuk verhaal over familie..zijn we ineens bijna zussen ipv nichten?!?!?ingewikkeld hoor, ik houd het wel bij de nederlandse reggels... hahaha....ik schrijf je snel weer..xx Martine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
